Ομοιότητες παλαιοτέρων προέδρων με τον Τραμπ και πιθανές μελλοντικές προοπτικές

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ
10-11-2016


Πολλοί είναι αυτοί που συγκρίνουν τον Τραμπ με τον πρόεδρο Θεόδωρο Ρούζβελτ. Ο Θεόδωρος Ρούζβελτ (Theodore Roosevelt, 27 Οκτωβρίου 1858 - 6 Ιανουαρίου 1919) ήταν ο 26ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ήταν γιος του μεγαλοτραπεζίτη Θεόδωρου Ρούζβελτ, γόνου εύπορης οικογένειας της Νέας Υόρκης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ενώ παράλληλα καταπιανόταν με την ιστορία, τη φυσική κ.α.

Το 1881 εκλέχτηκε με το ρεπουμπλικανικό κόμμα μέλος του πολιτειακού κοινοβουλίου της Νέας Υόρκης αλλά το 1884 παραιτήθηκε εξαιτίας μιας μοιραίας σύμπτωσης, όταν η μητέρα και η γυναίκα του πέθαναν την ίδια μέρα. Κουμπάρος στον πρώτο του γάμο ήταν ο αδερφός του Έλιοτ.

Το 1886 προσπάθησε να εκλεγεί χωρίς επιτυχία δήμαρχος Νέας Υόρκης και το 1897 διορίστηκε υφυπουργός ναυτικών. Με τις πολιτικές του κινήσεις ώθησε τις ΗΠΑ στον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο του 1898, όπου συγκρότησε σώμα εθελοντών πολεμώντας στις περισσότερες μάχες.


Ο ηρωισμός που επέδειξε ήταν τόσο μεγάλος που ανακηρύχθηκε σε εθνικό ήρωα. Την ίδια χρονιά έγινε κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης και το 1900 εκλέχτηκε αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. Μετά την δολοφονία του ΜακΚίνλεϊ ανήλθε στον προεδρικό θώκο, όπου επανεξελέγη θριαμβευτικά το 1904.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ήρθε σε οριστική ρήξη με την πλειοψηφία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος με αποτέλεσμα να θέσει υποψηφιότητα στις αμερικανικές εκλογές του 1912 ως ανεξάρτητος. Παρά τη μεγάλη δημοτικότητα του δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1906 κέρδισε το Νόμπελ ειρήνης για την συμβολή του στη λήξη του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου.

Η εξωτερική του πολιτική μπορεί να χαρακτηριστεί ιμπεριαλιστική. Κατά την εποχή του οι Η.Π.Α. εξασφάλισαν τη Χαβάη και τη διώρυγα του Παναμά.






Η προεδρία του σημαδεύτηκε από την κατακόρυφη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, οι οποίες βέβαια κατέστησαν τις Η.Π.Α. στρατιωτική υπερδύναμη. Στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής ο Ρούζβελτ ήρθε σε σύγκρουση με τα μεγάλα κεφάλαια στις ΗΠΑ και προσπάθησε να περιορίσει την δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων.

Απεβίωσε στις 19 Ιανουαρίου του 1919 στο Όιστερ Μπέι. Ο μετέπειτα πρόεδρος των Η.Π.Α. Φραγκλίνος Ρούζβελτ ήταν μακρινός ξάδερφος του.

Ο Θεόδωρος Ρούζβελτ, όπως και ο Τραμπ, ήρθε σε οριστική ρήξη με την πλειοψηφία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος (αλλά ο Τραμπ σε αντίθεση με τον Ρούζβελτ εκλέχτηκε μετά την ρήξη αυτή πρόεδρος), ενώ και οι δύο εξήγγειλαν κατακόρυφη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών για να καταστήσουν τις Η.Π.Α. στρατιωτική υπερδύναμη.

Παράλληλα, και δύο εξήγγειλαν στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής σύγκρουση με τα μεγάλα κεφάλαια στις ΗΠΑ και μία προσπάθεια να περιορίσουν την δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ και η άρνηση του Τραμπ να επεμβαίνουν οι ΗΠΑ σε κάθε γωνιά της γης φέρνει στον νου τον απομονωτισμό του Θεόδωρου Ρούζβελτ, το δόγμα «Δημοκρατία και όχι Αυτοκρατορία».

Άλλοι υποστηρίζουν πως ο Τραμπ θυμίζει τον Χέρμπερτ Χούβερ. O Χέρμπερτ Χούβερ (Herbert Clark Hoover, 10 Αυγούστου 1874 - 20 Οκτωβρίου 1964) ήταν ο 31ος πρόεδρος των ΗΠΑ (1929-1933).

Γεννήθηκε στο Ουέστ Μπράντς της Αϊόβα από γονείς Κουακέρους. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Τζορτζ Φοξ. Εργάστηκε ως μηχανικός ορυχείων το 1897. Το 1928, στις αμερικάνικες εκλογές, ο Χούβερ κατέβηκε με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όπου και κέρδισε τον αντίπαλό του Αλ Σμιθ με ποσοστό 58,2%, έναντι του αντιπάλου του με ποσοστό 40,8%, αλλά ανέλαβε τα πολιτικά του καθήκοντα το 1929.

Ωστόσο, το 1929, υπό την προεδρία του, οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την Παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. Αυτή η περίοδος έφερε στις ΗΠΑ την μεγαλύτερη οικονομική πτώση της ιστορίας τους ως το 1939, υπό την προεδρία του Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Ο Χέρμπερτ Χούβερ απεβίωσε το 1964 στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 90 ετών.






Ο Χούβερ ήταν αρχικώς επαγγελματίας μεταλλειολόγος μηχανικός και συγγραφέας. Ως Υπουργός Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών στη δεκαετία του 1920 υπό τους προέδρους Γουάρεν Χάρντιγκ και Κάλβιν Κούλιτζ προώθησε τη συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και των επιχειρήσεων με το σύνθημα «οικονομικός εκσυγχρονισμός».

Στις προεδρικές εκλογές του 1928 ο Χούβερ εύκολα κέρδισε την υποψηφιότητα των Ρεπουμπλικάνων παρότι δεν είχε πρωτύτερη εμπειρία σε αιρετό αξίωμα.

Ο Χούβερ είναι ο πιο πρόσφατος υπουργός κυβέρνησης που εκλέχθηκε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών όπως και μόνο ένας από τους δύο προέδρους (μαζί με τον Γουίλιαμ Χάουαρντ Τάφτ) που εκλέχτηκαν χωρίς πρωτύτερη εκλογική εμπειρία ή υψηλό στρατιωτικό βαθμό. Η Αμερική ήταν ευημερούσα και αισιόδοξη τότε με αποτέλεσμα μια σαρωτική νίκη του Χούβερ επί του Δημοκρατικού Αλ Σμιθ.

Ο Χούβερ, με σπουδές μηχανικού, πίστευε βαθειά στο Κίνημα της Αποδοτικότητας, το οποίο θεωρούσε ότι η κυβέρνηση και η οικονομία ήταν γεμάτες με αναποτελεσματικότητα και σπατάλη και μπορούσαν να βελτιωθούν από ειδικούς που μπορούσαν να αναγνωρίσουν και να λύσουν τα προβλήματα αυτά.

Επίσης πίστευε στη σημασία του εθελοντισμού και στο ρόλο των ατόμων στην Αμερικάνικη κοινωνία και οικονομία. Ο Χούβερ, που είχε κάνει μια μικρή περιουσία στην εξόρυξη, ήταν ο πρώτος από τους δύο Προέδρους που διένειμαν το μισθό τους (ο επόμενος ήταν ο Κέννεντυ - δώρησε όλους τους μισθούς του σε φιλανθρωπίες).

Όταν επήλθε το Κραχ της Γουόλ Στριτ το 1929 λιγότερο από οχτώ μήνες από την ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα, ο Χούβερ προσπάθησε να καταπολεμήσει την επερχόμενη Μεγάλη Ύφεση με εθελοντές, δημόσια έργα όπως το Φράγμα Χούβερ, δασμούς όπως ο Δασμός Σμουτ-Χόλεη, αύξηση της του φόρου στο ανώτερο κλιμάκιο από το 25% στο 63% και αύξηση της φορολόγησης των επιχειρήσεων.








Αυτές οι πρωτοβουλίες δεν παρήγαγαν οικονομική ανάκαμψη κατά τη θητεία του, αλλά λειτούργησαν ως το υπόβαθρο για διάφορες πολιτικές που ορίστηκαν στο Νιου Ντηλ του Φραγκλίνου Ρούσβελτ.

Και ο Τραμπ και ο Χούβερ στις αμερικάνικες εκλογές, κατέβηκαν με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όπου και κέρδισαν εύκολα τους δημοκρατικούς αντιπάλους τους, παρότι δεν είχαν πρωτύτερη εκλογική εμπειρία σε αιρετό αξίωμα στις ΗΠΑ, και οι δύο προτίμησαν τον απομονωτισμό για τις ΗΠΑ, ενώ στα χρόνια και των δύο άρχισε η άνοδος δημαγωγών και λαϊκιστών στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Επίσης και οι δύο θεωρούσαν ότι η κυβέρνηση και η οικονομία των ΗΠΑ ήταν γεμάτες με αναποτελεσματικότητα και σπατάλη, και οι δύο ανήγγειλαν μία προσπάθεια να καταπολεμήσουν την οικονομική κρίση με δημόσια έργα ή δασμούς.

Τέλος, για κάποιους, η οικονομική πολιτική που προτείνει ο Τραμπ, δεν διαφέρει και πολύ με εκείνη που είχε προτείνει τη δεκαετία του 1920 ο Χέρμπερτ Χούβερ, με αποτέλεσμα την Μεγάλη Κρίση του 1929-1930.

Όμως για τους περισσοτέρους αναλυτές, ο Τραμπ θυμίζει περισσότερο τον Ρόναλντ Ρήγκαν. Ο Ρόναλντ Ουίλσον Ρήγκαν (αγγλ. Ronald Wilson Reagan) ήταν ηθοποιός, κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και κατόπιν έγινε ο 40ός Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (1981-1989), ο γηραιότερος που εξελέγη ποτέ (69 και 73 ετών αντίστοιχα για τις δύο του θητείες).

Γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1911 στο Ταμπίκο του Ιλινόις. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζέιν Γουάιμαν το 1940 και χώρισαν το 1948. Το 1952 παντρεύτηκε τη Νάνσυ Ντέιβις, με την οποία παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.

Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία το 1967 ως κυβερνήτης της Πολιτείας της Καλιφόρνια. Υπηρέτησε στο αξίωμα για δύο συνεχόμενες θητείες έως τον Ιανουάριο του 1975. Πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση του από τον Λευκό Οίκο ο 40ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοινώθηκε ότι έπασχε από την νόσο Αλτσχάιμερ.









Τότε είχε δηλώσει ότι ξεκίνησε «το ταξίδι που θα με οδηγήσει στο βασίλεμα της ζωής μου». Ο Ρήγκαν που έζησε περισσότερο από κάθε άλλον Αμερικανό πρόεδρο πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονωμένος με συντροφιά την σύζυγο του, Νάνσι. Ο Ρήγκαν ανέλαβε τον Λευκό Οίκο σε ηλικία 69 ετών μετά από μια μέτρια καριέρα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Ήταν βαθιά συντηρητικός και πολέμιος του κομμουνισμού. Με την ανάληψη της προεδρίας είχε δηλώσει ότι «η κυβέρνηση δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημα». Ανέλαβε μια εκστρατεία για τον περιορισμό του κράτους και προώθησε μια οικονομική πολιτική που είχε σαν άξονες την μείωση των φόρων και τον δραστικό περιορισμό των κρατικών δαπανών.

Στην εποχή του όμως, οι Αμερικανοί είδαν τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι. Τα "Ρηγκανόμικς" (λογοπαίγνιο για τις ακραία νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις της κυβέρνησης Ρήγκαν) αποδείχτηκαν καταστροφή για την αμερικανική εργατική τάξη.

Την εποχή του Ρήγκαν η αμερικανική οικονομία γνώρισε τη χειρότερη στασιμότητα των τελευταίων δεκαετιών. Η αξία των μισθών είχε καταβαραρθρωθεί και η φτώχεια είχε αυξηθεί κατά 20%. Το Νοέμβριο του 1986 δημόσια αρνήθηκε ότι η κυβέρνησή του πουλούσε παράνομα όπλα στο Ιράν για να χρηματοδοτήσει τον αγώνα των Κόντρας στη Νικαράγουα.









Μια βδομάδα αργότερα είχε αναγκαστεί να πάρει πίσω τη δήλωσή του αλλά αρνήθηκε ότι όλα αυτά είχαν σχέση με τους Αμερικανούς ομήρους στην Τεχεράνη. Την επόμενη χρονιά ο Ρήγκαν είχε παραδεχτεί ότι υπήρχε σχέδιο «όπλα για να πάρουμε πίσω τους ομήρους», αλλά αρνήθηκε πως το γνώριζε…

Ήταν επίσης γνωστός για τις γκάφες του. Όπως εκείνη η περίφημη φράση «Να βομβαρδίσουμε τώρα τη Σοβιετική Ένωση», που ακούστηκε από το ραδιόφωνο. Την είχε ξεστομίσει επειδή νόμιζε ότι το μικρόφωνο ήταν κλειστό!

Κατά την διάρκεια της προεδρίας του ο «ψυχρός πόλεμος» έφτασε στο απόγειο του, ενώ είχε αρχίσει να διαγράφεται η αρχή του τέλους για την Σοβιετική Ένωση. Ο Ρήγκαν αντιτάχθηκε στην Σοβιετική Ένωση μετά την εισβολή της στο Αφγανιστάν και υποστήριξε το συνδικάτο «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία.


Ο Ρήγκαν προώθησε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις με αιχμή του δόρατος το αμφιλεγόμενο πυρηνικό πρόγραμμα που έγινε γνωστό ως «πόλεμος των άστρων» που θεωρείται εμπνευστής του.

Ταυτόχρονα όμως, υπέγραψε μια σειρά συμφωνιών για τον έλεγχο των εξοπλισμών με την Σοβιετική Ένωση, επί προεδρίας του Μ. Γκορμπατσόφ. Είχε ακόμα δημιουργήσει μια ισχυρή πολιτική και προσωπική συμμαχία με την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, με την οποία είχε συγγενείς ιδεολογικές απόψεις. Η κοινή νεοφιλελεύθερη/νεοσυντηρητική πολιτική Ρήγκαν-Θάτσερ έμεινε στην ιστορία ως "ΡηγκανοΘατσερισμός".







Ήταν Πρόεδρος για δύο συνεχόμενες τετραετείς θητείες (1981-1989). Στα τελευταία χρόνια της ζωής του προσβλήθηκε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και πέθανε στις 5 Ιουνίου του 2004.

Και ο Τραμπ και ο Ρήγκαν λοιδορούταν ως «γελοίοι και παλιάτσοι» τους αντιπάλους τους, ενώ και οι δύο δεν είχαν πρωτύτερη εκλογική εμπειρία σε αιρετό αξίωμα, και δύο (Ρήγκαν και Τραμπ) ήταν από τους γηραιότερους πρόεδρους που εξελέγησαν ποτέ (69 και 70 ετών αντίστοιχα μετά από μια καριέρα στην τηλεόραση, καθώς και οι μόνοι διαζευγμένοι πρόεδροι που πέρασαν το κατώφλι του Οβάλ Γραφείου.

Τραμπ και ο Ρήγκαν κέρδισαν την προεδρία των ΗΠΑ μετά από μία προεκλογική εκστρατεία στην οποία τόνιζαν ότι θα ξανακάνουν την Αμερική την μόνη και αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη, ενώ ήταν και οι δύο βαθιά συντηρητικοί και πολέμιοι του κομμουνισμού (ο Τραμπ της Κίνας).

Και οι δύο είχαν δηλώσει ότι «η κυβέρνηση δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημα». Κοινή ήταν η εκστρατεία που ανήγγειλαν για τον περιορισμό του κράτους και την προώθηση μιας οικονομικής πολιτικής που είχε σαν άξονες την μείωση των φόρων.



Είναι και δύο επίσης γνωστοί για τις γκάφες τους. Και οι δύο είχαν σαν σκοπό να προώθησουν ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, ενώ παράλληλα είχαν ως κοινό στόχο την δημιουργία μια ισχυρή πολιτική και προσωπική συμμαχίας με την Μεγάλη Βρετανία.

Ο Ρήγκαν έχτισε μία ισχυρή πολιτική συμμαχία με την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, με την οποία είχε συγγενείς ιδεολογικές απόψεις. Η κοινή νεοφιλελεύθερη/νεοσυντηρητική πολιτική Ρήγκαν-Θάτσερ έμεινε στην ιστορία ως "ΡηγκανοΘατσερισμός" (και η οποία τότε εξαπλώθηκε και υιοθετήθηκε από τους περισσότερους πολιτικούς στον κόσμο).


Ο Τραμπ αντίστοιχα ευελπιστεί να χτίσει έχτισε μία ισχυρή πολιτική συμμαχία με την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Τερέζα ντι Μεί (την «νέα Θάτσερ» για πολλούς), με την οποία έχει συγγενείς ιδεολογικές απόψεις.

Η νεοφιλελεύθερη/νεοσυντηρητική πολιτική του Τραμπ έχει ονομαστεί "Τραμπισμός" (και η οποία μπορεί όπως η ιδεολογία του Ρήγκαν να εξαπλωθεί και να υιοθετηθεί από τους περισσότερους πολιτικούς στον κόσμο σήμερα-στην ΕΕ ανεβαίνει το όμοιο με του Τραμπ κίνημα του ευρωσκεπτικσμού σε πολλές χώρες-http://www.lykavitos.gr/archives/434654).








Γενικά η πορεία και εκλογή του Τραμπ θυμίζει την φράση «μόνος εναντίον όλων». Είχε απέναντι του τα περισσότερα ΜΜΕ των ΗΠΑ και του κόσμου, τους πολιτικούς του κόμματος του, τους δημοκρατικούς αντιπάλους του, τα περισσότερα μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ, το Χόλυγουντ, τις περισσότερες κυβερνήσεις της ΕΕ και του κόσμου, το ΔΝΤ, την Διεθνή αμνηστία, τον ΟΗΕ και τον πάπα, και τελικά κέρδισε θριαμβευτικά!!! Η πραγματικότητα τελικά ξεπερνά την φαντασία (http://www.triklopodia.gr/%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%bf-%ce%b1%cf%81%ce%b8%cf%81%ce%bf-%cf%87%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%bf%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%b1/ !!!

Ο Τραμπ είναι υπέρ της κατοχής όπλων, σκοπεύει να καταργήσει την εταιρική φορολόγηση, πιστεύει ότι το θέμα της κλιματικής αλλαγής είναι «μια τεράστια απάτη», σε θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι υπέρ της διπλωματίας αλλά ταυτοχρόνως λέει ότι «αν εκλεγώ θα βομβαρδίσω τις περιοχές στο Ιράκ που έχουν το πολύ πετρέλαιο, γιατί τις ελέγχει ο ISIS», σκοπεύει να καταργήσει με νόμο τις εκτρώσεις (εκτός από αυτές που γίνονται λόγω βιασμού, αιμομιξίας ή για λόγους υγείας) και είναι σφόδρα εναντίον των μεταναστών και σκοπεύει να οχυρώσει τα αμερικανικά σύνορα (δεν είναι τυχαίο ότι στην ομιλία της ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς του επιτέθηκε στη Μεξικανική κυβέρνηση «…που στέλνει σε ‘μας ανθρώπους που κουβαλούν ναρκωτικά και είναι βιαστές»).

Τι θα κάνει λοιπόν ο Τραμπ σαν πρόεδρος στην εξωτερική του πολιτική; Αν και έδειξε ενωτικό προφίλ στην ομιλία του μετά την νίκη του στις προεδρικές εκλογές (θυμίζοντας και σε αυτό τον Ρήγκαν), έχει ανακοινώσει την πρόθεση του να σταματήσει την παράνομη μετανάστευση από το Μεξικό, καθώς και την είσοδο ισλαμιστών και μουσουλμάνων στις ΗΠΑ, θα φέρει αλλαγές στην γενικότερη πολιτική των ΗΠΑ (http://www.thetoc.gr/diethni/article/oi-epta-allages-stis-ipa-pou-tha-epiferei-i-eklogi-tou-tramp), και προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μόνο των ΗΠΑ.

Επίσης έχει δηλώσει την αντίθεση του στην TTIP (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/01/blog-post_70.html, http://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%b5%cf%83-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%b7-%ce%bb%ce%b1%ce%b8%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%b1/), την πρόθεση του για υποβάθμιση του ΝΑΤΟ (και να βοηθά τους συμμάχους των ΗΠΑ κατά περίπτωση και εφόσον κρίνει πως χρειάζονται βοήθεια και αν τηρούν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς του ΝΑΤΟ), την κατά προτίμηση συνεργασία του με την ΕΕ (http://www.thetoc.gr/politiki/article/ti-exei-pei-o-tramp-gia-tin-ellada-to-xreos-kai-ti-draxmi), όπως την θέληση του για συνεργασία με την Ρωσία του Πούτιν στην Συρία και πλήρη στήριξη του στο κράτος του Ισραήλ.

Αντίθετα, για την ΕΕ, τον άξονα Σαουδική Αραβία-Κατάρ-Τουρκία (και γενικότερα τους ισλαμιστές), το Ιράν, αλλά και την Κίνα (για εμπορικούς λόγους) έχει εκφραστεί ως επί το πλείστον αρνητικά. Έτσι υποστηρίζεται πως θέλει στην παγκόσμια σκηνή θέλει να συμμαχήσει με την Ρωσία κατά της Κίνας και του ισλαμικού άξονα (Σαουδική Αραβία-Κατάρ-Τουρκία).







Και αυτό με σκοπό να προωθήσει έναν νέο αγωγό φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο (με την σύμφωνη γνώμη και των Ρώσων), ο οποίος θα φέρνει τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην ΕΕ των χωρών της περιοχής (Αίγυπτος, Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα, ίσως και της Συρίας και του Λιβάνου αν επέλθει σε αυτές τις χώρες ειρήνη-οι οποίες θα είναι και σύμμαχοι μεταξύ τους) και ο οποίος θα είναι παράλληλα ενάντιος στα σχέδια του αγωγού των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/06/blog-post_12.html ).

Φυσικά αυτός ο αγωγός, σε αντίθεση με τα σχέδια του Ομπάμα, θα έχει ως ενδιάμεσο διαμετακομιστή την Ελλάδα αντί της Τουρκίας, κάτι το οποίο σημαίνει ότι σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα χρειαστεί πίεση στην Κύπρο για ένα νέο σχέδιο Ανάν και θα υπάρξει πιθανή αναγκαιότητα για ανακήρυξη ΑΟΖ και επέκτασης ναυτικών μιλίων της χώρας μας, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή η διαχείριση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην χώρα μας (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/11/east-med.html).

Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα χρειαστούν ισχυρές ένοπλες δυνάμεις για άμυνα και προστασία της χώρας και της ΑΟΖ και φυσικά και την στήριξη των ΗΠΑ-Ρωσίας για αυτό. Και φυσικά για την υλοποίηση (και εκμετάλλευση) μιας τέτοιας πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων προς το συμφέρον της πατρίδας μας, απαραίτητη είναι για την χώρα μας η ύπαρξη μιας ικανής εθνικής ηγεσίας, η οποία δυστυχώς για την χώρα μας δεν υφίσταται αυτή την στιγμή.

Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί πως η νίκη του Τραμπ θα βοηθήσει πιθανότατα και στην ανάδειξη και του ευρωσκεπτικισμού στην ΕΕ, καθώς πιθανώς θα βοηθήσει αντίστοιχα λαϊκίστικά η και ακροδεξιά κινήματα στις χώρες της ΕΕ, τα οποία τον στήριξαν σε αντίθεση με τις επίσημες ηγεσίες της (http://www.nooz.gr/world/xaras-euaggelia-gia-tin-apantaxoi-akrodeksia).


Έτσι η νίκη Τραμπ δεν αποκλείεται να βοηθήσει τον ακροδεξιό Χόφερ να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία τις 4 Δεκεμβρίου και τον Ρέντσι να χάσει το δημοψήφισμα στην Ιταλία την ίδια ημέρα (κάτι που πιθανώς θα έχει ως συνέπεια και πρόωρες βουλευτικές εκλογές στις χώρες αυτές και ανάδειξη στην πρώτη θέση των ακροδεξιών του Στράσε στην Αυστρία και του ακροδεξιού Σαλβίνι ή του λαϊκιστή Γκρίλλο στον Ιταλία).



Αντίστοιχα θα επηρεάσει η εκλογή Τραμπ και τις εκλογές στην Ολλανδία, την Γαλλία και την Γερμανία του χρόνου (με τις δύο πρώτες να παίρνουν οι ακροδεξιοί του Ουίλντερς και της Λεπέν την πρωτιά, ενώ στην Γερμανία να αναδεικνύονται σε τρίτο κόμμα).


Και σε περίπτωση που γίνουν πρόωρες εκλογές (που είναι πολύ πιθανό) σε Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, είναι πιθανό η εκλογή Τραμπ να βοηθήσει στην άνοδο λαϊκίστικών κινημάτων και στις χώρες αυτές

(π.χ. UKIP, PODEMOS, Χρυσή Αυγή- http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%83-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%be%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%bc/).

Ειδικά σε Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα και Πορτογαλία προηγούνται δημοσκοπικά σε περίπτωση που γίνουν εκλογές σε αυτές τις χώρες δεξιά κόμματα, ενώ τα λαϊκίστικά ή ακροδεξιά κόμματα βρίσκονται σε σημαντική φάση ανόδου.


Και το αξιοπερίεργο είναι πως τόσο τα δεξιά όσο και τα αριστερά κόμματα που κυβέρνησαν τις χώρες της ΕΕ, εφάρμοσαν τόσο αντιλαϊκές πολιτικές που αν συνεχιστεί αυτή η τάση, του χρόνου η πλειοψηφία των (μεγάλων κυρίως) χωρών της ΕΕ να αποτελείται είτε από κυβερνήσεις ευρωσκεπτικιστών, είτε από δεξιές συντηρητικές κυβερνήσεις, ενώ τα σοσιαλιστικά κόμματα θα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.


Θα είναι άραγε αυτή μία ματιά του μέλλοντος; Τίποτε δεν αποκλείεται, αλλά θα πρέπει να γίνουν οι κατάλληλες διεργασίες και αναλύσεις και να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα αντιμετώπισης της ανόδου των κινδύνων που συνεπάγονται τέτοιες καταστάσεις, έτσι ώστε να μην γίνουμε και εμείς «πρωταγωνιστές» της προσαρμοσμένης στην πραγματικότητα αυτή την φορά ταινίας, «Back to the Future».






[Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αν και από πρώτης όψεως η νίκη του Τραμπ φαίνεται ότι θα προάγει τη ειρήνη στον κόσμο μιας και είναι κατά της σύγκρουσης με την Ρωσία, ο ίδιος είναι λαϊκιστής δημαγωγός και πολιτικός, κάτι που σημαίνει πως δεν αποκλείεται αν το βρει προσοδοφόρο, ξαφνικά να αλλάξει πολιτική και να κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που στήριζε πριν, ερχόμενος σε σύγκρουση και αυτός με τους Ρώσους.

hellenicsunrise.blogspot.gr